B-trip

De reis naar de Oostkust voelde zaterdagochtend aan als een aardverschuiving in mijn lichaam.

Al was ik s'ochtends nog zo fris als een hoentje opgestaan, twee uur later in de vlucht voelt mijn keel zo droog aan als de woestijn die onder ons voorbijtrekt. Bij aankomst in Baltimore weet ik dan ook zeker: een valling is geboren.

Dat maakte het weerzien van Aki er niet minder blij om. Ook Fai zat als verrassing in de auto te wachten, maar toen ik de koffer opendeed was ze te slaperig om te beseffen wat er aan de hand was. Het zicht op weg naar huis was ook een aanpassing: geen groene bomen, palmbomen en bergen in de verte, maar wel een mooi winterbeeld met kale bomen, witte besneeuwde plekken en vooral: het was koud.

De volgende dag spendeerden we aan 'onderhoud'. Onderhoud ?? Ja, Fai moest nog eens flink onder de schaar genomen worden. Ze stond mooi hoor, met haar lange manen en palmboom op haar kop, maar het was tijd om geknipt te worden. Op zich is dat nog geen onoverkomelijke klus, maar ze zit ook in haar ruif-periode. Wanneer je je hand over haar rug laat gaan, blijft er een grote pluk vacht aan hangen. Aki raadde mij aan om ze eerst uit te blazen in de kelder, zodat het meeste haar toch al weg is.. beneden sprongen de vlokken uit haar vacht en kwam het op mij terecht. Ik zag er uit als een harig monster..

Het knippen is uiteindelijk toch gelukt. Eerst begin je er super voorzichtig aan maar al snel besef je dat je op die manier niet vooruit komt en begin je grotere knippen te nemen. Fai is niet perfect geknipt natuurlijk, maar ze staat er wel weer verzorgd bij.

Die avond hebben we dan nog lekkere Aki-spagetti gegeten. mmm ! Ook Aki lijkt zich goed te hebben aangepast. Het huis is georganiseerd op Fai's aanwezigheid, de wandeling 'sochtends en 's avonds is een vast ritueel geworden, het koken is veranderd naar diepvriesmaaltijden opwarmen. :-)

Maandagochtend was het bezoek aan de orthodontist. Ditkeer mag ik rekkerkes beginnen dragen die mijn beet moeten verbeteren. Die rekkerkes moet ik zelf van de bovenkaak naar onderkaak trekken. Het begint te wegen, heel dat gedoe met rekkerkes en blokjes en staafjes.. Nog 3 visites en ik ben er vanaf. Het zal het allemaal waard geweest zijn.

De vlucht naar LA was lang. Vetrekken om 17u5 in Baltimore, eerst een 5 en half uur vliegen naar Phoenix, Arizona. Een laaaange vlucht, met een saaie film en de valling die parten speelt. Om 8u plaatselijke tijd kom in aan in Phoenix. Met de nieuwe bijstelling op mijn tanden deed het verschrikkelijk zeer om te eten en dus probeerde ik een zachte cake en een milkshake van starbucks naar binnen te werken. De overstap zelf gebeurde redelijk vlot, maar eens we allemaal op het vliegtuig gezeten waren kregen we te horen dat er technische mankementen waren die eerst moeten opgelost worden voor we konden vetrekken. Ongeveer een half uur later zaten we dan eindelijk in de lucht. Nog geen 40 minuten later duiken de lichtjes van LA weer op. In de verte gloeit downtown. Leuk hoe ik me nu boven de stad kan situeren.

Aan de grond is het warm. Terwijl ik wacht op een lift van Steve, begint episode 2 in het LA verhaal. Dit keer met gemengde gevoelens want deze plek mag dan wel als thuis aanvoelen, het stukje thuis aan de oostkust zal ik ook nooit kunnen loslaten.