Soms denk ik dat ik veel te serieus ben. Ik heb dan het gevoel dat ik een droogstoppel ben, maar das helemaal niet waar. Ik hou van lachen, ik hou van plezier maken, maar ik ben niet goed in oppervlakkig plezier maken, lachen om andere mensen bv, lachen met kleine dingen die het lachen niet waard zijn.
Ik ondervind hier in Amerika dat mensen dit soort oppervlakkige humor gewend zijn. Amerikanen zijn over het algemeen vriendelijke en erg 'out-going' people, en dat werkt aanstekelijk want je wordt zelf zo. Je spreekt dan zelf al iemand sneller aan, zoals onlangs nog in de supermarkt wanneer ik op zoek was naar diepvrieseten en een oud dametje in dezelfde rayon stond te kijken. We kletsten dan wat over haar ervaring met de diepvriesgerechtjes. Of gewoon op straat iemand tegen komen en hallo zeggen. Het doet al veel.
Langs de andere kant is het hier niet de gewoonte om erg diepgaande gesprekken te beginnen, filosofische gesprekken, zoals ik ze gewend ben met mijn vrienden in Belgie. Dat mis ik vaak. Je hebt hier ook mensen die zo zijn natuurlijk, maar ze lijken schaars te zijn, of gewoon moeilijk te vinden.. En dat is iets dat in mijn hoofd spookt vandaag.. de behoefte aan een diepzinnig gesprek dat tegelijkertijd plezierig is om te voeren. Het niveau op het werk is niet van die aard.. en mijn roommate is heel lief maar ook niet van die slag.. Gelukkig heb ik nog pen en papier (of de computer) en mijn blog om mijn gedachten met de wereld te delen !
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
En dan krijg je van de domme commentaren op je blog zoals: haha, die domme Amerikanen :p *hihi*
arme Dennis, caught in the superficial world of the mondane American... Zet ze aan tot denken, rock their world! If someome can do it, it's definitely you!
;o)
It is hard to make deep friendships and deep connections. it's true. and that can make a person feel lonely.
Post a Comment